Dla kogo jest ScarWork™?
Blizny przypominają o tym co się stało, o historii która się wydarzyła. Dają świadectwo przetrwania, mocy charakteru i woli życia. Nie trzeba się ich wstydzić, ale należy o nie zadbać. Dlatego praca z bliznami i ich zrostami jest dla osób:
- nawet ze starymi bliznami, bo wiek blizny nie wpływa na możliwość zmiany otaczających ją zrostów
- ze świeżymi bliznami pooperacyjnymi, już od miesiąca po zdjęciu szwów, pod warunkiem że blizna jest zagojona, bez stanu zapalnego, krwiaków, obrzęków
- z bliznami po laparoskopii
- z bliznami ograniczającymi ruch, np. po poparzeniach, mastektomii, po przeszczepach
- z bliznami twardymi, reagującymi na zmianę temperatury, wrażliwymi na dotyk
- z brakiem czucia w okolicy blizny
Ile sesji potrzeba?
Czas pracy na bliźnie i jej zrostach zależy od: wielkości i wyglądu blizny, oraz struktury zrostów. Pracę z małymi bliznami, z nierozległymi zrostami można zakończyć po jednej sesji. Praca z długimi, głębokimi lub rozległymi bliznam i adhezjami może zająć do kilku spotkań. Średnio przewiduje się 3 sesje trwające po 50-60 minut każda.
Jakie korzyści daje ScarWork™?
W wyniku terapii ScarWork™ dolegliwości powodowane przez blizny i adhezje ulegają redukcji i znaczącej poprawie. Zwykle obserwuje się następujące efekty Terapii Blizn: * powraca czucie w okolicy blizny, * znika nieprzyjemna tkliwość blizny, * blizna staje się elastyczna – znika jej sztywność, * skóra odzyskuje sprężystość i zdrowy kolor, * skóra staje się gładsza, * adhezje zostają znacząco zredukowane * ciało zostaje uwolnione od napięć i przykurczów, następuje lepsza integracja całego ciała.
Ale … należy pamiętać, że wielkość, zakres oraz tempo zmian jest zawsze sprawą indywidualną, na którą wpływ mają różne czynniki m.in. metaboliczne, hormonalne i mechaniczne.
Zmiana blizny i jej zrostów, czyli jak to możliwe?!
W efekcie wykonanej interwencji manualnej blizna przechodzi zmianę fenotypową, czyli taką która dotyczy zespołu następujących cech:
- morfologicznych: dotyczących kształtu i składu budowy komórek
- fizjologicznych: dotyczących funkcjonowania komórek
Pod wpływem stosowanego przez terapeutę nacisku takiego jak skręcanie, naprężanie, rozciąganie, kompresja, siły skośnie pociągające, zginanie czy tarcie zmienia się forma struktury komórek.
Mechaniczny bodziec wywołany interwencją manualną wpływa na funkcje komórki. Dodatkowo uruchamia procesy chemicznej sygnalizacji, które głęboko wpływają na zachowanie i rozwój komórek. Organizm człowieka posiada samoregulujący się mechanizm polegający na wewnętrznych relacjach pomiędzy strukturą a funkcją. Gdy zmienia się forma struktury komórek, zmienia to jej reakcje na stosowane obciążenie (takie jak skręcanie, naprężanie, rozciąganie, kompresja, siły skośnie pociągające, zginanie czy tarcie) oraz na procesy chemicznej sygnalizacji, które głęboko wpływają na zachowanie i rozwój komórek.
Mechanotransdukcja.
Mechaniczny nacisk rąk terapeuty na komórki tkanki powięziowej, w których osadzona jest blizna przekszałca się w biochemiczny sygnał (Ingber, 2006), dzięki zjawisku takiemu jak mechanotransdukcja. Konsekwencją procesu mechanotransdukcji są zmiany kształtu i odpowiadające im możliwe modyfikacje biologicznej funkcji komórek (L. Chaitow). Efekty mechanotransdukcji w jednym miejscu mogą być następstwem działania bodźca odległego od danych komórek (J.C. Gimerteau, 2015).
Piezoelektryczność.
Dodatkowo, poprzez nacisk i rozciąganie tkanki powięziowej terapeuta uruchomia efekt piezoelektryczny w komórkach. Piezoelektryczność tkanki łącznej jest zjawiskiem polegającym na tworzeniu sygnału bioelektrycznego w powięzi pod wpływem każdego ruch ciała – każdego nacisku czy naprężenia (Shamos and Lavine, 1967). Zatem ten sygnał informuje sąsiadujące komórki i tkanki o ruchach, ładunku, kompresji i naprężeniu w innej części ciała po to, aby dostosować swoją aktywność dotyczącą odżywiania i podtrzymywania funkcji. Podsumowując, sygnały elektryczne przechodzą przez sieć systemu powięziowego i przenoszą informacje, ponieważ kolagen, z którego składa się powięź posiada właściwości półprzewodników (Szent-Gyorgi, 1941, Pething-Gyorgi, 1981).
Tiksotropia.
Co więcej uruchomienie efektu piezoelektrycznego poprzez interwencję manualną prowadzi do kolejnego zjawiska – do zmiany stanu skupienia tkanki powięziowej. Ten proces to tiksotropia (Davis, 2015). Dzięki niemu, poprzez nacisk i rozciąganie rękami terapeuty tkanka po uszkodzeniu mechanicznym, po operacyjnym lub po przebytym stanie zapalnym może osiągnąć zmianę stanu skupienia. Ze stwardniałej struktury odczuwanej jak struna, gruba lina, ziarenko groszku, kamyk, nieruchomy płat do stanu „normy” jaką jest stan substancji żelowej, który odbieramy jako elastyczny, giętki, ślizgający się, plastyczny, zintegrowany z resztą tkanek.
Podsumowanie.
Powięź to ciągła sieć naprężonych włókienek, rozchodzących się po całym ciele od skóry do jąder komórek. Owa globalna sieć jest ruchoma, giętka, fraktalna, nieregularna i ma zdolności adaptacyjne. Tworzy podstawową architekturę ludzkiego ciała (Dr J.C. Gimberteau, 2015). Zatem to architektura komórkowa reguluje procesy metaboliczne (Ingber, 1993). Implikuje to nowe rozumienie efektów pracy terapeutów manualnych. Ponad to wyjaśnia dlaczego możliwa jest mobilizacja blizny oraz jej integracja w sieci powięziowej.
Przykład: komórki okołonerwowe tworzą z powięzią połączoną ciągłość. Generuje ona bezpośrednie pola prądów odgrywające kluczową rolę w regulacji układu nerwowego i gojenia ran (Becker, 1991).
Zapisz się na sesję:
0 komentarzy